کاربرد فرایند تحلیل شبکه ای (ANP) در تعیین اولویت خروج دام از جنگل و ساماندهی جنگل نشینان (مطالعه موردی: سری باباکوه، حوضه آبخیز دو گیلان)

دامداری سنتی ساکنان عرصه‌های جنگلی، همواره به‌عنوان معضلی اجتماعی- اقتصادی که مانع اجرای کامل طرح‌های جنگلداری می‌‌شود، مطرح است. سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخیزداری در مواجهه با این مشکل دو رویکرد بهبود و تغییر نظام جنگل‌نشینی آبادی‌های با جمعیت بیش از بیست خانوار و جابه‌جایی و تجمیع خانواده‌های ساکن در آبادی‌های کوچک با جمعیت کمتر از بیست خانوار را در پیش گرفته است. بنا به دلایلی چون محدود بودن منابع مالی، باید در تعیین اولویت‌ها به معیارهای کمی و کیفی متعددی توجه کرد. در این تحقیق، معیارها و زیرمعیارهایی (شاخص‌ها) برای تعیین اولویت دامداران جنگل‌نشین در قالب یک مدل تدوین شد و به‌کمک تصمیم‌سازی گروهی و با استفاده از فرایند تحلیل شبکه‌ای، ارزیابی انجام گرفت. ارزیابی نتایج، کارایی مطلوب این شیوه را تأیید کرد. علاوه بر این، نتایج نشان داد جمعیت دام، جمعیت آبادی (تعداد خانوار) و دامداری به‌عنوان منبع درآمد خانوار از بیشترین اهمیت در تعیین اولویت گزینه‌ها برخوردارند.